Władcy zaświatów według różnych religii

Hel jest norweską boginią, która rządzi częścią zaświatów. Nie urodziła się jako bogini, Odyn uczynił ją nieśmiertelną i dał jej władzę nad Niflheim, zimnym, ciemnym światem umarłych, aby udaremnić Ragnarok, czyli koniec świata. Część piekieł, którymi rządziła Hel była zarezerwowana dla dusz osób, które zmarły powalone chorobą, wyniszczeniem lub śmiercią naturalną w sędziwym wieku. Wikingowie, którzy polegli w walce imprezowali w Valhalii, a poddani Hel byli goszczeni w jej domu, gdzie stół nazywał się Głód, nóż był Wycieńczeniem, łóżko to Choroba, nad którym rozwieszone były zasłony Nieszczęścia. Hel była złowrogą postacią, przedstawiano ją na obrazach z gnijącą połową ciała. Hel miała swoją chwilę triumfu, gdy ulubiony syn Odyna został otruty i musiał spędzić wieczność w zimnych komnatach Hel, zamiast cieszyć się wesołą kompanią w Valhalii.

#2. Yama

Yama to król piekieł w hinduizmie, buddyzmie i shinto. Yama i jego siostra Yami byli pierwszymi ludźmi. Legenda głosi, że stał się Panem Śmierci po tym, jak jego siostra chciała zajść z nim w ciążę. Yama stwierdził, że seks z siostrą to grzech. Yama jest bezwzględnym okrutnikiem. Posyła dusze na różne poziomy cierpienia w ośmiu piekłach. Często naiwna duszyczka myśli, że już odpokutowała za grzech, a podły Yama wrzuca ją na jeszcze wyższy poziom bólu w celu odpokutowania za inny grzech. Pomimo tego okrucieństwa Yama jest uważany za najbardziej cnotliwego i sprawiedliwego ze wszystkich bogów.

#3. Mictlantecuhtli

Mictlantecuhtli był złym panem świata zmarłych w wierzeniach Azteków. Jego państwo, Mictlan, było miejscem szkieletów. Sam władca jest przestawiany jako ludzki szkielet, który jako ozdoby ma kości w uszach i naszyjnik z ludzkich oczu. Bóg ten pożerał zmarłych. Ci, którzy nie umarli bohaterską śmiercią, trafiali do jego siedziby pod postacią łasic i żuków, skazani na wieczne jedzenie strupów i picie ropy. Jako że zmarli ciągle drżeli przed niepohamowanym apetytem władcy życia pozagrobowego, ich rodziny składały ofiary (prawdopodobnie z ludzi), żeby Mictlantecuhtli oszczędził ich bliskich. Oprócz tego, że był budzącym trwogę bogiem śmierci, był również wielbiony jako uzdrowiciel. Często domalowywano mu wątrobę, w której według wierzeń Azteków przebywała dusza człowieka. Kości symbolizowały życiodajne światło i ciepło. Więc Mictlantecuhtli przedstawiany jako szkielet z wątrobą był również bogiem nowo narodzonych.

#4. Erlik

Erlik był odpowiednikiem diabła w wielu ałtajskich mitach. Istnieją różne wersje tej postaci, ale wszystkie opisują Erlika jako współtwórcę świata i ludzkości. W jednej opowieści przeczytamy, że został wrzucony w niebiańskie wody, gdzie miał wyciągnąć świat z głębin, a w nagrodę otrzymać władzę nad ludźmi tak złymi jak on sam. Inna legenda mówi, że po uwiedzeniu pierwszej kobiety (podobnie jak historia Adama i Ewy), wrzucono go do podziemnego świata, gdzie został władcą demonów. Od czasu do czasu Erlik pojawiał się na powierzchni ziemi i jak możemy się dowiedzieć z kolejnej opowieści, podczas jednej z tych wizyt przyczynił się do stworzenia kobiety. Twórcy świata udało się stworzyć ciało kobiety, ale nie mógł jej ożywić. Erlik zagrał jej siedem nut, co ożywiło kobietę. Każda nuta odpowiada siedmiu różnym nastrojom kobiety.

#5. Mot

Mot jest znienawidzonym semickim bogiem. Nie miał swoich wyznawców. Jego królestwo to ciemne, błotniste miejsce, którym był jego przełyk. Dolna warga Mota dotykała ziemi, górna sięgała do niebios. Był żarłocznym bóstwem. Pozostali bogowie często skarżyli się na jego niepohamowany apetyt. Bogowie bali się przebywać w jego pobliżu, żeby ich nie pożarł. Mot wszedł w konflikt z Baalem, który chciał zostać najważniejszym z semickich bogów. Jedynym, którego Baal naprawdę się lękał był Mot. Historia ich walki jest trochę niejasna, ale wiemy, że Mot zżarł Baala, co wkurzyło żonę ofiary, boginię wojny. Rozwścieczona kobieta zaszlachtowała Mota, zmełła jego ciało na proch, a prochami obsiała pole. Baal i Mot odrodzili się. Dwójka ta stoczyła jeszcze jedną bitwę, Baal uniknął śmierci chroniąc się u boga słońca.

#6. Supay

Supay to inkaski bóg podziemia i władca demonów. Jako że jego siedziba mieściła się pod powierzchnią ziemi, łączy się go również z minerałami i górnikami. Czczenie Supaya przynosiło bogactwo jego wyznawcom, ale Supay żądał w zamian ofiar z ludzi, którzy po śmierci zaludniali jego królestwo. Największym uznaniem boga cieszyły się ofiary z dzieci. Żądał on przynajmniej 100 dzieci rocznie. Kiedy hiszpańscy misjonarze przybyli nawracać Inków na wiarę chrześcijańską, opowiadali miejscowym, że Supay to odpowiednik Szatana. Misjonarze przedstawiali się Inkom jako dzieci boże, ale po pewnym czasie, gdy miejscowi przekonali się jacy naprawdę są misjonarze, zaczęli nazywać niechcianych gości dziećmi Supaya.

#7. Ereszkigal

Sumeryjska bogini zmarłych była bardzo sprawiedliwą władczynią. Wszystkie dusze trafiające pod jej skrzydła były równo traktowane. Nieważne, czy były to dusze zwykłych ludzi, czy bogów. Droga do jej posiadłości nazywana była „drogą bez powrotu”. Na tej drodze wędrujące dusze musiały przejść przez siedem bram, przy których pozbawiano ich całego dobytku, a nawet ubrań. Nadzy, biedni i bezbronni wchodzili do królestwa Ereszkigal. Był to ciemny i ponury świat, gdzie dusze zmarłych żywiły się gliną i kurzem. Ereszkigal była mściwą boginią. Pewnego razu zagroziła, że zbierze swoją armię umarłych i ruszy na podbój świata żywych. Co ją tak rozwścieczyło? Oczywiście mężczyzna. Wszyscy bogowie zostali zaproszeni na ucztę. Ereszkigal nie mogła na niej się zjawić, wiec obiecano jej, że ktoś zawiezie jej jedzenie i napoje. Gdy wysłanniczka bogini śmierci zjawiła się na uczcie po dary, Nergal nie ruszył tyłka z miejsca, żeby ją przywitać. Bogini zaprosiła Nergala do siebie, aby podstępnie go zabić. Nergal mądrze nie przyjął zatrutych podarunków i uciekł z jej domostwa. To jeszcze bardziej podniosło ciśnienie mściwej bogini, która właśnie wtedy powiedziała, że rusza ze swą armią na powierzchnię, jeśli nie dostanie Nergala w swe rączki. Nergal powrócił w towarzystwie demonów. Ereszkigal zobaczyła, że nie da rady go pokonać, więc zaproponowała mu małżeństwo. Nergal zgodził się, i od tamtej pory razem rządzili światem ciemności.

#8. Batara Kala

Batara Kala to jawajski bóg demonów, który wraz z żoną rządził zmarłymi. Kala od urodzenia miał niesamowity apetyt, a jego ojciec pozwalał mu jeść wszystko co tylko smacznie wyglądało. Pewnego dnia Kala zasmakował w ludzkim mięsie. Ojciec pozwolił mu na jedzenie tylko niektórych ludzi. Przykładowo mógł jeść dzieci, które nie miały rodzeństwa czy też dorosłych łamiących pewne prawa.
Bóg ten jest również obwiniany za zaćmienia Słońca i Księżyca. Czasami, gdy dopada go wilczy głód, zaczyna pożerać jedno z tych ciał niebieskich. Gdy zaczyna się zaćmienie, Jawajscy wieśniacy gromadzą się, składają dary z ryżu i hałasują za pomocą bębnów do momentu, w którym Kala zwymiotuje i odda Księżyc lub Słońce.

#9. Susanoo

Susanoo został wypędzony z nieba po tym, jak obraził stwórcę oraz jego siostrę, boginię słońca. Po kilku latach wesołego życia na ziemi zstąpił do podziemi i został ich władcą. Był on okrutnym władcą, najbardziej okrutnym dla członków swojej rodziny. Gdy jego syn Okuninushi chciał poślubić swoją przyrodnią siostrę, Susanoo wrzucił go do lochu pełnego węży, a potem zamknął w pokoju z osami. Okuninushi przeżył, więc ojciec kazał mu przynieść strzałę, którą wystrzelił w bagnisko. Gdy syn poszedł szukać strzały, Susanoo podpalił bagno. I tym razem syn uszedł z życiem. Susanoo był potężnym władcą, ale nigdy nie potrafił całkowicie zapanować nad swoim królestwem. Jego siostra musiała wysłać innych członków rodziny, aby zaprowadzili ład w zaświatach.

#10. Hades

Współcześnie Hades jest uważany za odpowiednik Szatana, ale tak naprawdę nie był on nieżyczliwym, okrutnym bogiem. Ludzie bali się wymawiać jego imię, aby nie przywołać śmierci, ale Hades był dobrym władcą przynoszącym dobrobyt. To że Hades był władcą podziemi to po prostu zwykły pech. Po tym jak wraz z braćmi zabili swojego złego ojca Kronosa, panowie ciągnęli losy, na których napisane było, którą częścią świata będą władać. Hadesowi trafił się najgorszy. Hadesa oskarża się o porwanie Persefony, ale prawda jest taka, że Zeus obiecał mu ją za żonę, a Persefona zgodziła się uprzednio na małżeństwo. Obydwoje sprawiedliwie rządzili swoim królestwem i często pozwalali duszom wrócić na ziemię.