Przykłady oszustw, które stały się społecznie akceptowalne, choć nie powinny

#1.

Ekonomia skapywania.

#2.

40-godzinny tydzień pracy. Powinno się pracować po 32 godziny, a weekend powinien trwać trzy dni. Udowadniano to już w niejednych badaniach i pokazano, że nie ma przy tym straty w produktywności, a rośnie zadowolenie z życia pracownika.

#3.

Moja babcia dwukrotnie zwyciężyła w loterii.
Nie jakieś duże pieniądze, ale było tego pod 100 tys. dolarów razy dwa. W obu tych przypadkach wygraną (plus 10% swej emerytury) oddała na Kościół.

Watykan jest dosłownie zrobiony ze złota i kości słoniowej, ale i tak wyciągną swoje łapska po emeryturę i wygraną na loterii mojej babci.

I niech mi nikt nie wmawia, że to nie jest oszustwo. I to na masową skalę.

#4.

Pierścionki zaręczynowe. Kosztuje to często równowartość kilku pensji zwykłego szaraka, ale koniecznie „muszą” być z prawdziwym diamentem, bo w przeciwnym razie są bezwartościowe, a taka miłość nie jest prawdziwa.

Ta cała „tradycja” nawet nie ma 100 lat. To zwykła kampania marketingowa, żeby golić frajerów, aby płacili krocie za kawałek skompresowanego węgla.

#5.

Prywatne ubezpieczenie zdrowotne. Płacisz co miesiąc składki tylko po to, by dowiedzieć się, że nie pokrywa tego, co trzeba.

#6.

Wypłaty prezesów.

#7.

Homeopatia.
To zwykłe oszustwo. Łykasz tylko kapsułki wypełnione losowym g*wnem, które nic nie robi.

#8.

Piramidy finansowe.

#9.

Wzrost czynszu ze względu na „wartość rynkową” przy braku modernizacji nieruchomości.

#10.

Religie.

#11.

Opłaty Ticketmastera.

#12.

System napiwków w USA. Dla mnie, jako Europejczyka, nie ma to zupełnie sensu.

#13.

Mikrotransakcje w grach.

#14.

Herbalife.

#15.

Chcecie wiedzieć, co jest oszustwem według mnie? Podatek od nieruchomości. Mam płacić za coś, co już posiadam?

#16.

Walentynki.