Te rzeczy zrozumieją tylko ci, którzy sami ich doświadczyli

#1.

Konieczność odcięcia się od rodziny, ponieważ jest ona bardzo toksyczna. Niemal niemożliwe jest pokazanie się innym jako rozsądna osoba w takiej sytuacji, nawet jeśli twoje życie było w niebezpieczeństwie. Ludzie po prostu tego nie rozumieją.

#2.

Niepełnosprawność.

#3.

Utrata rodziców w młodym wieku. Nie jesteś smutny, ponieważ za nimi tęsknisz. Jesteś smutny, ponieważ zostałeś okradziony z możliwości ich poznania.

#4.

Utrata dziecka.

#5.

Życie z zespołem stresu pourazowego.

#6.

Starzenie się i umieranie. Mam 84 lata i choć czuję się dobrze i mam mnóstwo zajęć, to odczuwam sporo bólu i mam mało energii.

#7.

Nerwobóle.

#8.

Utrata wzroku.

#9.

Poronienie. To naprawdę druzgocące.

#10.

Ataki paniki.

#11.

Dzieci, które nie chcą zasnąć. Zwłaszcza jeśli masz więcej niż jedno dziecko. To nieustanna, niekończąca się tortura ze strony maleńkiej istoty, którą kochasz ze wszystkich sił, ale o której masz okropne myśli. Błagasz i błagasz, uspokajasz i przytulasz, wrzeszczysz i wrzeszczysz, nic nie działa, nie obchodzi ich to, nie chcą spać. Za każdym razem, gdy zamykasz oczy, wiesz, że może minąć 5 minut, 2 godziny, 20 minut lub 3 godziny, zanim znów się obudzisz i musisz wrócić i być najlepszą wersją siebie dla tego małego człowieka. Brak snu u mnie jest wyniszczający i sprawia, że nie mogę poprawnie funkcjonować.

#12.

Żałoba. Kiedy minęło trochę czasu, ludzie często mówią coś w stylu „minęło kilka lat, czas żyć”. Prawdę mówiąc, to tak nie działa. Pamiętasz na zawsze. I nawet jeśli później czasy są wyjątkowo dobre i szczęśliwe, mała część ciebie patrzy w ten pusty kąt. Nie mów „trzeba żyć dalej, ruszyć przed siebie” osobom pogrążonym w żałobie. Bądź przy nich. One są w trakcie procesu, który, przynajmniej pod pewnymi względami, będzie trwał wiecznie.

#13.

Poród. Wszyscy wiemy, że jest to „trudne”, ale czasami nawet książki i filmy nie przygotowują na to, co może się wydarzyć. Kiedy odeszły mi wody, zamiast wody pojawiła się ciemna krew. Gdy dotarłam do szpitala i wstałam, po chwili usłyszałam plusk, a na podłodze pod moimi stopami zebrała się OGROMNA kupka ciemnoczerwonej krwi. Musiałam mieć cesarskie cięcie po tym, jak rodziłam przez prawie dwa dni i nie robiłam postępów. Na stole próbowali tylko trochę wyciągnąć moje dziecko i poczułam WSZYSTKO. Zaczęłam krwawić, pozwolili mi zobaczyć mojego syna i powiedzieli mi, że coś jest nie tak z moim łożyskiem i muszą mnie położyć. Zostałam zaintubowana i podawano mi krew i żelazo. To były najcięższe dwa tygodnie mojego życia.

#14.

Rak. Póki nie doświadczysz tego, nie wiesz co tak naprawdę oznacza leczenie.

#15.

Bezdomność. NIC cię na to nie przygotuje. Schroniska są niebezpiecznymi, brudnymi, odrażającymi miejscami, w których brakuje personelu i po prostu nie mają funduszy, aby zrobić wiele dobrego. Można otrzymać pomoc żywnościową, ale to wszystko. Nie wspominając o traumie związanej z brakiem prywatności, łazienki, miejsca do bezpiecznego spania, miejsca do przechowywania rzeczy, które mogą zostać skradzione.

W poprzednim odcinku