"Nie strzelać, facet gra najlepiej, jak potrafi".

* * *

Jan Sebastian Bach był życiowo dość niezaradny i zawsze we wszystkim wyręczał się żoną. Gdy zmarła mu, zalał się łzami, zakrył twarz dłońmi i usiadł niezdolny do niczego. Wkrótce przybył jeden z przyjaciół, który obiecał zająć się pogrzebem, na co jednak potrzeba było pieniędzy, wtedy Bach powiedział:
- Zwróć się w tej sprawie do mojej żony.

* * *

Pewien młody człowiek, mający doskonałe o swych zdolnościach mniemanie, chciał zostać uczniem Beethovena. Gdy odegrał przed mistrzem utwór fortepianowy według własnego wyboru, ten orzekł:
- Musi pan jeszcze długo, długo grać na fortepianie, zanim pan spostrzeże, że nic pan nie umie.

* * *

Goethe i Beethoven pewnego razu udali się na przechadzkę za Karlsbad, aby móc w spokoju trochę porozmawiać, wszędzie jednak spotykali spacerowiczów, którzy kłaniali się im z wielkim szacunkiem.
Wreszcie Goethe, zniecierpliwiony, powiada:
- Jakież to męczące. Nigdzie już nie mogę się schronić przed tymi honorami.
Beethoven na to spokojnie i z uśmiechem:
- Ależ proszę się tak nie denerwować. Bardzo możliwe, że te honory przeznaczone są dla mnie.

* * *

Bellini i Donizetti, wielcy przyjaciele, zarzucali sobie nawzajem, że jeden drugiemu ukradł finał najnowszej opery. I jeden, i drugi obstawał przy swoim pierwszeństwie skomponowania finału, obaj też przysięgali, że na oczy nie widzieli partytury przyjaciela. Rozeszli się w gniewie. Wkrótce potem Bellini otrzymał następującą wiadomość od Donizettiego:
"Spodziewam się, że tymczasem uświadomiłeś sobie, iż obydwaj zapożyczyliśmy finał u Webera".



Źródła:
Magdalena Stokowska: "Kto? Co? O muzyce i muzykach" PZWS, Warszawa 1972
Roman Heising: "Plotki z pięciolinii, czyli anegdoty o muzykach" PWM 1989