7 najbardziej śmierdzących zwierząt na świecie

Tego podobnego do skunksa zwierzaka można znaleźć na afrykańskiej sawannie, w środkowej i południowej Afryce. Przed wrogami ochrania go brudna i śmierdząca ciecz, którą tryska innym zwierzętom, np. lwom, po oczach. Mimo, że strzela tyłkiem, to jest niezwykle celnym strzelcem. Śmierdząca substancja na moment oślepia napastnika, a zorilla ma czas na ucieczkę. Zaobserwowano także, że kiedy brakuje jej pożywienia, potrafi odgonić inne zwierzęta od upolowanego przez nie łupu.

#2. Diabeł tasmański

Czarna sierść, głośny skowyt i smród to cechy rozpoznawcze tego zwierzęcia, dzięki którym każdy, kto miał okazję się z nim spotkać, na długo nie zapomni tej chwili. Nie bez powodu dostał taką nazwę.

https://www.youtube.com/watch?v=E3RjAh8PRTQ

#3. Skunks

Chyba najsłynniejszy śmierdziel ze świata zwierząt. Wytryskiwana przez niego substancja zawiera siarkę oraz chemikalia z grupy metylowej i butylowej, co sprawia, że śmierdzi jak mieszanka zgniłych jajek, czosnku i palonej gumy. Skutecznie odstrasza nawet niedźwiedzie.

Pamiętacie? :)
https://www.youtube.com/watch?v=OP7k4LXM1rE

#4. Carpocoris purpureipennis

Właściwości tego owada najlepiej oddaje to, że w języku rosyjskim nazywa się go żukiem śmierdziuszkiem. Co tu dużo pisać, po prostu śmierdzi okropnie i zamieszkuje Europę.

#5. Piżmowół

To arktyczne zwierze ma nie tylko gęstą sierść, ale też swoisty zapach wytwarzany przez męskie osobniki. Jak łatwo się domyślić, służy on do bajerowania samic. Przy oznaczaniu terenu za pomocą moczu, część tego śmierdzącego płynu ochlapuje sierść zwierzęcia i sprawia, że piżmowół jest wyczuwalny z daleka.

#6. Rosomak

Niezwykle silne zwierze, które potrafi zabić przeciwnika o wiele większego od siebie. Podobnie jak piżmowół, rosomak zaznacza swoim śmierdzącym moczem teren i przyciąga samice.

#7. Strzel bombardier

Ten niewielki chrząszcz nie dość, że strzela śmierdzącą substancją, to jeszcze solidnie ją podgrzewa. Przytoczymy za wikipedią dość dokładny opis: „W odwłoku owada znajduje się woreczek wypełniony 25% nadtlenkiem wodoru i 10% hydrochinonem. W sytuacji zagrożenia, po przepchnięciu tej mieszaniny do komory, w której znajdują się enzymy: katalaza i peroksydaza następuje silnie egzotermiczna reakcja utleniania hydrochinonów do chinonów. Wrząca ciecz zostaje gwałtownie wyrzucona z komory w stronę drapieżnika. Ciecz ta nigdy nie osiąga temperatury wrzenia w ciele owada. Tego sympatycznego chrząszcza można spotkać na każdym kontynencie oprócz Antarktydy."

https://www.youtube.com/watch?v=Pib9qT-pccI